Vandaag, werd ik gedwongen om tijd te nemen uit de uiterlijke werkelijkheid. Ik rust. Liggend in bed, lezen, slapen, denken. Luisteren naar binnen. Vind de weg voorwaarts, toekomen. Schrijft. Ik heb om te schrijven. Voor vandaag vond ik een stap in de goede richting.
Een innerlijke vacillation altijd invloed hebben gehad op mijn weg door het leven. Een constante aandacht-hoeveel moet ik voel me voor / negeren? Toegeven/verbergen? Weergave out/uitvoeren alleen? Bestrijding van / in geven?
Het gaat niet om moeilijke dingen. Alleen dat met mijn fundamentele persoonlijkheid; een beetje oppassen, een beetje stil, gemakkelijk een beetje geschrokken, een beetje gevoelig voor de nuances van het leven. Sommige tunnhudad, sommigen zouden zeggen. En het heeft altijd voelde als het is verkeerd te worden geschaad. Alsof te pretenderen te zijn taaier dan je bent. Of is het geen pretje soort, niemand wordt medbjuden, herinnerde. Het heeft een constant storing niet als dat krachtige, spraakzaam, energiek, sociaal, inventieve type voelde. De dingen die gebeuren, die heeft veel ijzers in het vuur, die overleeft op 6 uur slaap per dag, en die houdt van nieuwe contacten en constant houden stoom.
Grootste deel van mijn leven geweest dat ik dwong mezelf om te trek mij omhoog, verscherpen tot mij, sjåpa mij stoppen en studietraject voor mij. "Don't be zo verlegen!"-Ik weet niet zeker of het was zo, maar het is zo als de hele wereld van dat bericht trommelde toen ik een kind was. Ik stamelde en ging met de logopedist. Ik was verlegen, mammig en dromerig.
Ik dwong mezelf om te stoppen met het verlegen, en speelde gelijk op het adult heft met succes in goede jaren. Het was leerzaam en niets ik betreur. Ik rukte mij echt omhoog) Nu vind ik mezelf in het midden van leven, ervaren en gelukkig, tevreden en gelukkiger dan ooit, maar op de zieken verlaten te wijten aan stress gerelateerde aandoeningen in de dagelijkse bezigheden. Uitputting als gevolg van buitensporige werklast en voor veel van de organisaties op de baan als leraar. Misschien had ik voorbij de druk beter en ken niet worden ziek als ik al een meer stoere persoonlijkheid.
Maar nu ben ik zo ziek, weliswaar aanzienlijk op de weg naar herstel, en dat zeer belangrijke ziekte die periodiek zich maakt voelde over een zeer grillige mode. Het doet zodat ik meer gevoelige en tunnhudad voor externe verschijning dan ooit tevoren. Regelmatig moet ik sleep me terug naar stilte en eenzaamheid om evenwicht te herwinnen. Soms is er de noodzaak voor noodgevallen. Ik weet nooit wanneer het slaat. Alles wat ik weet is dat "alles is just too much" soms, en het is niet alleen een gevoel-geheel lichaam reageert zeer fysieke, met duizeligheid, misselijkheid, benauwdheid, tinnitus, hartkloppingen en verlammende moeheid.
Ik neem aan, dat het sympathieke type ben ik, dat ik zal worden volledig hersteld, hoewel het duurt een lange tijd. Maar ik ben pijnlijk van bewust dat ik nog zou kunnen er, om deze grillige gevoeligheid duurzaam zal zijn. De prognose ziet namelijk buiten zo, dat hoe langer het is geweest in stress die voorafgingen aan het uitbreken van de ziekte, hoe groter het risico dat de schade duurzaam zal zijn. Ik werkte onder meer stress gedurende ten minste vijf jaar.
Ik heb veel mensen in mijn omgeving die mij liefhebben en wil me ook, en hun welwillendheid heeft opvallend vaak uitgedrukt in goede adviezen die ik niet te luid spreken (andere dan in de privé-gesprek) over mijn ziekte of vertoning publiekelijk met de symptomen die opgenomen. Bijvoorbeeld, vertelde hij me dat het wellicht niet verstandig om openlijk in de blog te schrijven over hoe ik me voel, omdat ik zou kunnen worden opgevat als unstable. Ik heb geluisterd, en voelde me vacillation. Vooral nu, wanneer ik ten slotte hebben deze website gelanceerd, met al mijn dromen over alternatieve methoden van levering. Ik wil niet lijken te zijn one-kind-to-not-can-count-with, unstable, onbetrouwbaar. Ik wilde bij te dragen wat ik kan. Worden op de sociale bandwagon.
Gisteren was ik te luisteren naar een fantastisch concert. Anouar Brahem kwartet speelde in Göteborg, een 90 minuten durende voorstelling zonder pauze, en ik zweefde als betoverd in een andere wereld. De muzikanten speelde met dergelijke aanwezigheid en verbeelding, dat het scheen van het toneel, ze waren opgeslokt door wat ze graag doen en hun energie gewassen door mij, gaf mij alle het inzicht dat ik nodig had: Ik ben dat ik ben, en ik ben gaan werken zoals ik ben.
Wat betekent dat ik ga publiek met de ik ben, met alles wat dat impliceert. Want als ik mezelf niet kan in het openbaar worden dus het kan eigenlijk verrekend. Als ik heb te doen alsof om te bereiken dat ongrijpbaar concept van "normale", dus mensen zal beginnen afvragen wat ik morrelen aan de dagen toen ik niet aan de normen immateriële waarden voldoet. In het bijzonder, ik ben zelf benieuwd …
Op dit ogenblik ben ik werkzaam bij 25%, d.w.z. 10 uur per week. Het plan is dat it's gonna worden van 50% in het najaar. De ziekte volgt geen schema. Misschien heb ik enkele krachtige dagen in een rij. Steeds vaker, ik heb energie, kunnen sociale, nieuwsgierig en empathische. Ik ben op tijd. Maar sommige momenten worden steeds te veel. Ik niet de telefoon beantwoorden, is moeilijk te beantwoorden van mail, zegt nee tegen uitnodigingen en kan waarschijnlijk worden gezien zo ongeïnteresseerd en onoplettende.
Een punt in het proces dat me voel me nog steeds maakt trots en sterke heb ik bereikt. Ik wil laten zien. Hoe ziet het eruit, Kim, nu worden. Uitgeput, krachtig. Moe, duurzame. Betrokken, onoplettende. Beginners, ervaren. Van kel brave, koppig.
Ik blijf vooruit, verder op mijn ontwikkeling reizen door boten, met fotografie, met het schrijven. Met geworden, denken. En ik wil met u delen.
Ik weet dat ik heb iets bij te dragen.
Knuffel!
Lämna ett svar